Rozdział 1.

"Zajęcia"

Harry’s pov:

- Błagam powiedz mi, że jej dzisiaj nie ma. – jęknąłem zamykając oczy. Bałem patrzeć się na listę zastępstw.

- O matko, nie uwierzysz! – Louis wykrzyknął podekscytowany. Czyżby moje modlitwy zostały wysłuchane? O rany, dzięki Ci, Boże!

- Nie ma jej? – otworzyłem oczy nie dowierzając ze swojego szczęścia. Rany, dzisiaj to mam farta!

- Nie. Ale za to mamy z nią zastępstwo na historii, co oznacza, że sprawdzian z biologii mamy godzinę wcześniej. – powiedział szatyn wybuchając śmiechem. Moja nadzieja została zmiażdżona w jednej chwili, spalona i zalana ohydnym kompotem ze szkolnej stołówki.

- Czemu się tak cieszysz? Też dostaniesz pałę. – warknąłem na niego, jednak sam miałem ochotę się roześmiać. Ja i szczęście? Dobre!

- Jak zwykle, co za różnica? Za to twoja mina była bezcenna. – uderzył mnie w plecy, ciągle rechocząc pod nosem. Wywróciłem oczami. Kątem oka zauważyłem szczupłą, znajomą sylwetkę.

- Heeey! – Viola przedłużyła samogłoskę, jak to ma w zwyczaju – Zgadnijcie kto dostał TRÓJECZKĘ z angielskiego? – pomachała nam przed oczami kartką całą pokreśloną czerwonym długopisem.

- Brawo. Gdzie ukryłaś ściągę? – powiedziałem na tyle głośno, by nauczyciel przechodzący za nami na pewno usłyszał. Viola dała mi sójkę w ramię i zaśmiała się.

- Później mogę ci pokazać, skarbie. – mrugnęła do mnie okiem i odeszła kręcąc biodrami. Ponownie wywróciłem oczami.

- O ile zakład, że w staniku? – Tommo wyciągnął rękę w moją stronę.

- Nie ma po co się zakładać. Przecież wiadomo. – prychnąłem.

- Siema, idziemy lunch? Powiedzcie, że tak. Umieram z głodu. – Nialler stanął obok nas na korytarzu. Przybiliśmy pięści na przywitanie, jak zawsze.

- Taa, chodźmy.  – przytaknął Louis.

- Gdzie idziecie? – Lindsey pojawiła się za blondynem.

- Coś zjeść. Chodź, możesz usiąść obok mnie. – poruszyłem brwiami w górę i w dół z uśmiechem. Dziewczyna się zaśmiała.

- Miałeś na myśli, że chcesz się zapytać, czy możesz usiąść obok mnie? – zaczęła się ze mną drażnić. Kontynuowaliśmy rozmowę, podczas gdy szliśmy już w kierunku stołówki. Wymijając kolejkę i ignorując gniewne spojrzenia stanęliśmy obok Violi, Lily oraz Victorii. Ja wziąłem sobie hamburgera, frytki oraz colę, na deser podawali budyń i owoce. Wybrałem banana i ruszyłem do naszego stolika. Postawiłem tackę na blacie i usiadłem obok Lindsey, wciskając się pomiędzy nią a Nialla.

- Harry! – zdenerwowała się, bo przerwałem im w rozmowie.

- Nikt nie mówił, że życie będzie proste. – wzruszyłem ramionami. Znajomi zaśmiali się na mój komentarz, a brązowowłosa wywróciła oczami.

- Umiecie na biologię? Ja leżę. Chyba znowu będę zagrożona. – mruknęła Vic.

- Tak to już jest, kiedy nauczycielem jest kobieta. – mruknęła Linds pod nosem, a ja powstrzymałem śmiech. Chyba tylko ja ją usłyszałem. Nie od dziś wiadomo, że nasza Victoria jest… jakby to ująć? Puszczalska. Po prostu.

- Zabij tą babę. Wszystkim nam będzie łatwiej. – powiedziała Viola obojętnie – Albo przynajmniej urządź ją tak, by nie wróciła ze szpitala do końca semestru.

- Znowu? Tym razem już mi coś za to zrobią. Może niech Lily coś wymyśli tym razem? – Vic uśmiechnęła się przebiegle do blondynki. Czubki jej zębów się nieco wydłużyły.

- Co tam? – rzucił na powitanie Zayn, gdy przysiadł się z tacką do naszego stołu. Wraz z nim doszedł Liam, Tony oraz Jade.

- Obmyślamy plan, aby uniknąć sprawdzianu. – odpowiedział Niall wpychając kilka frytek do buzi.

- Nic nie róbcie. Ponoć Kevin dosypał tej babie czegoś do kawy. – uprzedził nas Tony.

- Serio? Super, to by ułatwiło sprawę. A co to takiego?

- Nie wiem, jego pytaj. – wzruszył ramionami i zaczął jeść swój budyń.

- Rany, oby zadziałało. Nikt nic nie umie, będziemy mieli przesrane. – Linds nabiła na widelec trochę sałaty.

- Już kilka osób jest zagrożonych. – powiedział Liam, a wszyscy zamilkli rozważając jego słowa. Kurcze, szkoda ich.

- Wiadomo kto? – zapytałem przerywając ciszę przy naszym stoliku.

- Nie, ale mówią, że Tina.

- Ta czarodziejka? – upewniła się Jade.

- Mhm – przytaknęła Lily – Mamy razem zaklęciologię.

- Lepiej, żeby się poprawiła, bo oni nie mają litości. Jak nie zdasz z przedmiotu to koniec.

- Mam dość tych smętów. Idę. – Viola wzięła swoją tackę z pustym pojemnikiem po sałatce  - Mamy teraz naukę o śpiewie, prawda? Godzina do sprawdzianu. Muszę się upewnić,  aby na pewno go nie było.

- Sala numer 30. – ubiegłem jej kolejne pytanie i wziąłem pierwszy kęs hamburgera. Drzewo za oknem kołysało się mocno. Od miesiąca są tutaj straszne wiatry.

- Lily, Victoria. – Viola pstryknęła palcami, a dziewczyny natychmiast się poderwały z miejsca. Nie ważne, czy skończyły już jeść, czy nie. Musiały z nią iść.

- Dziwne, że Śpiewak podporządkował sobie wampira i czarodziejkę. - powiedziała Lindsey, kiedy dziewczyny zniknęły z pola widzenia.

- Cicho! Może jeszcze nie wiesz, ale nie wolno tak mówić. – skarcił ją Niall –Poza tym, podporządkowała sobie całą szkołę.

- Sorry… - mruknęła Linds odkładając plastikowy widelec. Kątem oka zauważyłem, że zjadła naprawdę niewiele. Z resztą, co mnie to obchodzi? Może jest jedną z tych anorektyczek.

Lindsey jest nowa. Do naszej szkoły uczęszcza może od miesiąca? Półtora? Nie wiem. Ale od razu mierzyła wysoko.

- Ups, tak mi przykro… No cóż, przynajmniej wyświadczyłam modzie przysługę. Obyś więcej nie założyła tej okropnej koszulki. – mówiła przesłodzonym tonem Viola, jednak z jej oczu biła okrutność. Wilkołaczka z ogromną plamą z przodu materiału zacisnęła dłonie w pięści.

- Uważaj, psie. – warknęła Victoria wystawiając kły, kiedy stanęła przed rozbawioną Violą. Wilkołaczka kipiąc ze złości wyminęła nas, a my pokładaliśmy się ze śmiechu. I wtedy przyszła ona. Czarne, obcisłe rurki, botki na wysokim obcasie i tego samego koloru skórzana kurtka ze srebrnymi ćwiekami. Czerwony obcisły top uwydatniający duży dekolt. Miała rozpuszczone długie, brązowe włosy, które odróżniały się gdzieniegdzie kolorowymi pasemkami. Mocny makijaż i ciężka biżuteria. Jednak mimo tego wszystkiego wyglądała lekko i pewnie. Zmierzyła nas wszystkich wzrokiem, tak samo jak my ją. Oparła dłoń na biodrze i wywróciła oczami.

- No dobrze, frajerzy. Możecie trzymać się razem ze mną, jeśli chcecie znaczyć cokolwiek w tej budzie. – przemówiła znów taksując nas wzrokiem. Już ponownie miałem wybuchnąć śmiechem, ale nagle Viola podniosła szybko rękę dając nam znać, że mamy być cicho.

- Kim jesteś? – zapytała krzyżując ręce na piersi.

- Pytanie brzmi kim TY jesteś. – odpowiedziała wydymając usta. Oho, no, a wydawała się fajna. Szkoda jej. Po tej konfrontacji z Violą, nie będzie miała życia.

- Jestem Viola. Twoja nowa koleżanka. Przypuszczam, że jesteś nowa? Mogę cię oprowadzić. – powiedziała, a wszystkim szczęka opadła. CO?! Chyba, że coś planuje…

- Mam na imię Lindsey. I owszem, to mój pierwszy dzień. Hm, podoba mi się twoja torebka. Gucci?

- Tak! Idealnie pasowałaby do twoich butów. Są świetne. Jak będziesz chciała, mogę ci ją pożyczyć. – zaproponowała przyjaźnie. Okay, to najdziwniejsza sytuacja jaką KIEDYKOLWIEK widziałem. Dlaczego Viola po niej nie pojechała, jak po wszystkich? Ja, żeby dostać się do tej paczki, musiałem się nieźle napracować! – Imponujesz mi Lindsey. Myślę, że to będzie cudowna przyjaźń.

- Co teraz macie? Też śpiew? – spytała brązowowłosa.

- Ja tak. Idziecie chłopaki? – Zayn wstał z miejsca – Na razie.

- Widzimy się w domu. – mrugnął do niej Tony. Odpowiedziała mu uśmiechem. – Ja muzykę miałem rano.

- Pa, młotki. – zaśmiała się Jade i wraz z Lou i Liamem pobiegła za Zaynem.

- A ty? – Lindsey zwróciła się do mnie.

- Ja się zapisałem dodatkowo na muzykę. Zmienili mi plan. – odpowiedziałem kończąc hamburgera.

- Serio? Nie wiedziałam, że grasz. Na czym?

- Gitara. Mój bro. – Niall zarzucił mi rękę na ramię i zaczął się śmiać.

- Uczę się. – mruknąłem strzepując dłoń blondyna i wziąłem łyk coli.

- Chodźmy, jak się spóźnimy to pan Wood pośle nas do kozy. – Niall zebrał swoje rzeczy. Wrzuciłem swojego banana do torby, zjem go później. Zanieśliśmy tacki do okienka ze zwrotem naczyń i ruszyliśmy w stronę sali muzycznej.

- Dzień dobry, panie Wood. – przywitała się Lindsey wraz z Niallem.

- Ah, moi najzdolniejsi uczniowie! Dzień dobry. Przyprowadziliście kolegę? – spytał patrząc na mnie. Wyjąłem świstek, który dostałem od sekretarki.

- Zapisałem się na te zajęcia w zeszłym tygodniu.

- Dobrze. Rozumiem, że się uczysz?

- Um, tak.

- Potrafisz już wizualizować instrument i grać na nim?

- Um, jeszcze… Jeszcze nie… – podrapałem się po karku nerwowo. Właśnie tego chciałem się nauczyć.

- Dobrze, siadaj. Będziesz musiał trochę posiedzieć nad tym sam, mam zbyt wielu uczniów, by do każdego po kolei podchodzić. Kolega ci pomoże jak coś. – mówił zapisując coś w dzienniku. Zająłem miejsce koło Nialla. Klasa powoli się zapełniała, wszystkie krzesełka zostały zajęte. Nie była to normalna klasa do nauki, tutaj krzesła były poustawiane w krąg, a na wszystkich ścianach wisiały najróżniejsze instrumenty,  jakieś nuty i dziwne zapisy.

- Okay, dzieciaki. Rozgrzeweczka. Kto chce zacząć? – nauczyciel klasnął w ręce.

- Ja! – wyrwała się Alison, która od pięciu minut przyglądała mi się. Popatrzyła na mnie raz jeszcze z tajemniczym uśmiechem, po czym zamknęła oczy. Do moich uszu dobiegł z początku cichy dźwięk klasycznej gitary. Jej noga wybijała lekko rytm, ramiona pozostawały nieco spięte. Kołysała się lekko do swojej solówki.

- Dziękujemy Alison. Trochę za cicho, popracuj nad tym. Niall? – pan Wood wskazał energicznie na blondyna. Od razu, wyraźnie i głośno usłyszałem dźwięki gitary elektrycznej. To był instrument Nialla. Grał jedną z naszych piosenek, zrozumiałem to po chwili. Where Do Broken Hearts Go? Ja ją napisałem.

- Świetnie! Tak to się robi! Super nuta, tak w ogóle. Zaklepana?

- Skończona piosenka. Przykro mi. – zaśmiał się Niall. Widać, że uwielbiał tego nauczyciela – Autora mam po swojej prawej.

- Harry, to twoja robota? Rewelacyjnie. Będzie trzeba troszkę nad tobą popracować, ale widać, że masz talent. Teraz się może jeszcze przyglądaj, zgoda? Może teraz Lindsey nam coś zagra.

- Hm, chwila… Ok, mam. – zastanawiała się przez chwilę, jednak szybko wyprostowała się na krzesełku i zamknęła oczy. Melodia była szybka, zapierająca dech. Skrzypce. Linds jest skrzypaczką. To takie rzadkie… Jej palce poruszały się delikatnie na kolanie tak, jakby trzymała w niej instrument. Muzyka wydobywała się z niej z energią, siłą. Przyspieszała coraz bardziej i bardziej.

- O matko! – wyrwało się komuś, gdy nagle coś huknęło o okno i zrobiło straszny hałas. Nawet ja podskoczyłem lekko na siedzeniu, zasłuchany w piosenkę skrzypaczki. Przerwała gwałtownie wyciągnięta brutalnie z transu.

- Rany, ale wieje. Spokojnie, to tylko gałąź. Dobrze, że okna nie wybiło. – pokręcił głową nauczyciel – Dobrze, przejdźmy do dzisiejszego tematu…

_________________________________________________

Cześć!!!

No i w ten właśnie sposób rozdział 1 jest już za nami. Mam nadzieję, że się Wam podobał i zostawicie swoje rozmyślania, opinie na ten temat w komentarzach. Z przyjemnością przeczytam co o tym sądzicie :)

Chyba wypada się przedstawić. Jestem Nicol, mam (prawie) 17 lat i we wrześniu będę uczęszczała do drugiej klasy liceum. Na bloggerze jestem już od dwóch lat, możecie mnie kojarzyć z "Rozśpiewanej Historii", na którą również serdecznie zapraszam. Moim hobby jest czytanie książek, słuchanie muzyki. Od pół roku uczę się gry na skrzypcach. Piszę opowiadania dla przyjemności i mam nadzieję, że będziecie z nich czerpać radość czytając, tak jak ja je pisząc :)

Jakbyście mieli jakieś pytania, to śmiało- służę pomocą ;)

Dziękuję za każdy komentarz i moblilizację do dalszej pracy ♥

N.x